-Agnes! Wstawaj śpiochu! -Jess krzyczałam mi nad uchem.
- Jeszcze 5 minut. -wyjęczałam chowając głowę pod poduszkę.
- Za pół godziny masz być w pracy!
- Yhym... Co?! -zerwałam się z łóżka jak oparzona. Spojrzałam na zegarek. Jest 8:00. Jess turlała się ze śmiechu.
- Przepraszam, inaczej byś nie wstała. -powiedziała po paru minutach.
- Dobra, ja idę się ogarnąć. - oznajmiłam nadal zła i poszłam do łazienki. Wykąpałam się i już w bieliźnie stałam przed szafą.Postanowiłam założyć białą koszulkę z nadrukiem, szarą bluzę z długim rękawem na której jest napis HAKUMA MATATA BICH. Do tego szare, jeansowe rurki.Na nogi śliczne, militarne, szare workery. Z powodu głodu zeszłam na dół do kuchni. Z lodówki wzięłam jakiś jogurt i zaczęłam go jeść. Jess nigdzie nie było.
- Jess gdzie jesteś?! -krzyknęłam. Nic. Spojrzałam na zegarek. 8:40. Przeraziłam się troszeczkę. Dobra, strasznie troszeczkę. Spojrzałam na podjazd. Jess czekała przy samochodzie i z kimś rozmawiała. Szybko wyszłam z domu.
- Jess, szukałam Cie. -powiedziałam kiedy stałam już przy mojej kuzynce.
- Dobra, muszę kończyć. Pa. -pożegnała się i weszła do samochodu. Ja zrobiłam to samo.
- Czemu mi nie powiedziałaś, że czkasz? -zapytałam.
- Bo wiedziałam, że się domyślisz. A poza tym kawiarnia jest 5 minut drogi piechotą stąd. Autem to zaledwie dwie minuty. -miała racje. Zaraz byłyśmy na miejscu. Pożegnałam się i weszłam do budynku. Okazało się, ze to ta sama kawiarnia, do której Nathan mnie zabrał. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Podeszłam do lady.
- Dzień dobry, czym mogę służyć? -uśmiechnęła się młoda dziewczyna. Miała może 19 lat, długie blond włosy.
- Dzień dobry, ja w sprawie pracy.
- O tak, Jasper mówił, że przyjdziesz. Chodź ze mną. Nath! Zajmiesz się kasą?! -krzyknęła.
- Jasne, a co się stało? -powiedziała dziewczyna, która właśnie wychodziła z kuchni. Chyba z kuchni. Miała ciemną karnacje i czarne włosy. Na grzywce widniało blond pasemko. Miała kilka kolczyków.
- Muszę coś załatwić. Dzięki! -ostatnie słowo wykrzyczała, bo ciągnęła mnie już za sobą w stronę jakiś drzwi. - Skoro będziesz tu pracować, to chyba powinnam znać twoje imię. Ja nazywam się Blanca. A tamta to Nathali, ale wszyscy mówią na nią Nath.
- Na imię mi Agnes.-uśmiechnęłam się. Chwile potem Blanca wpadła do biura mojego nowego szefa.
- Jasper, to jest Agnes. Ma tu pracować.
- Dziękuję Balnco, domyślam się. Możesz iść. -powiedział chłopak znad komputera. Miał chyba 20 lat. Nie powiem, przystojny.
- Usiądź. Jess mi o tobie opowiadała. Oto twój grafik. Blanca pokaże Ci wszystko. Jak się pewnie domyśliłaś jestem Jasper. -powiedział patrząc mi w oczy. Boże...Ale on ma cudowne oczy. Awwww...
- Dziękuje. -powiedziałam niemal że, szeptem spuszczając głowę. Nie wiem dlaczego. Może się przestraszyłam? W końcu będę mieć szefa, który z pewnością byłby niesamowitym modelem.
- Ej, ej, ej...Nie bój się. Tu nie jest tak źle. -złapał mój podbródek i podniósł moją głowę tak, że znów patrzałam w jego cudowne oczy. I się uśmiechnoł! Pierwszy raz od... 5 minut! Łoł. Jego uśmiech jest tak cudowny, jak jego oczy...
- Ale ty masz piękny uśmiech... -powiedziałam, a on się zaśmiał. Moment...JA TO POWIEDZIAŁAM?! - Boże, przepraszam. Nie chciałam tego mówić!
- Spokojnie. Dziękuje Ci. A teraz już idź. Blanca pokarze Ci wszystko. -uśmiechnął się jeszcze raz i znów zaczął pisać coś na komputerze. Powoli wstałam z krzesła i wyszłam. Przed drzwiami stała Blanca. Pisała coś na telefonie.
- Podobno masz mi wszystko pokazać. - odezwałam się, a ona aż podskoczyła.
- Boże, ale mnie przestraszyłaś! No tak, chodź. - uśmiechnęła się i znów ciągnęła mnie za rękę. Cały czas się uśmiecha, jest pełna energii...To jest wróżka! Taka z Nibylandii! Ale jeśli ona jest wróżką, to ja mam tylko jedno pytanie.Co ja dzisiaj brałam? O.o
- Agnes słuchasz mnie? -zapytała Blanca.
- No pewnie, że...Nie, przepraszam.- zrobiłam smutną minkę, oczy osła za Shreka i błagałam w duchu, aby nie była zła. No bo, przecież każdy kto się cały czas uśmiecha, ma też ciemną stron...
- Spoko. Jesteśmy teraz w kuchni. Królestwie Fiony.-powiedziała kiedy weszłyśmy do jasnego pomieszczenia. Ręką wskazała około sześćdziesięcioletnią kobietę.
- Dzień dobry. -powiedziałam uśmiechając się.
- Witaj słoneczko, jak Ci na imię? -zapytała kobieta nie przestając kroić owoce.
- To jest Agnes! Będzie kelnerką! Mam jej wszystko pokazać. -powiedziała za mnie Blanca.
- No tak. Same sobie nie poradzicie. Pomagacie mi w kuchni i obsługujecie klientów. Macie trochę tej roboty. Miło mi Cie poznać Agnes, jestem Fiona. -powiedziała kobieta wciąż się uśmiechając. Normalnie dom wariatów. Dwie osoby cały czas się uśmiechają! A może one są spokrewnione?
- Agnes chodź! -krzyknął dzwoneczek i znów byłam ciągnięta jakimś kierunku. Po chwili znalazłyśmy się w... No właśnie nie wiem gdzie.
- To jest nasz pokój. Tu mamy szafki i łazienkę. -powiedziała. Pomieszczenie było ładne, ale skromne. Kilka szafek drzwi do ubikacji, stół i krzesła -Ta szafka jest twoja.
- Spoko. -powiedziałam i podeszłam do szafki, którą pokazałam mi Blanca. Schowałam torbę.
- Jesteś już gotowa? Tak? To chodź! -Znów pędziłam za moją koleżanką, teraz już wiem gdzie. Szłyśmy na sale.
- No nareszcie! Skoro jesteś, to ja idę pomóc Fionie. -odezwała się...Nath? Tak chyba mówiła na nią Balnca.- Jestem Nathali, ale wszyscy mówią mi Nath. A tobie jak na imię?
- Agnes. -odpowiedziałam na zadane mi pytanie. No i dowiedziałam się, ze nie mam takiej złej pamięci.
- Agnes chodź! Pokaże Ci co i jak! -powiedziała, a raczej krzyknęła do mnie Blanca.
- Już idę. -odpowiedziałam i podeszłam do koleżanki. Reszta dnia minęła spokojnie. Obsłużyłam paru klientów, pomogłam w kuchni, trochę posprzątałam. Nie było dziś dużego ruchu, co mi nie przeszkadzało.Około 16, kiedy miałam iść już do domu, zdarzyło się coś, czego się nie spodziewałam.
- Dzień doberek!- usłyszałam 5 znajomych głosów. Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam całe The Wanted. Uśmiechnęłam się pod nosem. Zaraz za chłopakami szła Jess.
- Co tu robicie? -zapytałam.
- Przybiliśmy Cię odwiedzić. -oświadczył Tom.
- Spoko, coś wam podać?
- Tak. Dla mnie szarlotka na ciepło z lodami i bitą śmietaną, ten deser z galaretką i ten, czekoladę na gorąco, kawę rozpuszczalną, pączka. A wy co chcecie? -powiedział Tom.
- Tom, ty wiesz, że tego sam nie zjesz? Wymiękniesz przy szarlotce. -powiedział Max.
- Dla mnie czekolada na gorąco, dla Maxa deser z galaretką, dla Jaya kawa rozpuszczalna, Sev bierze szarlotkę, tak samo jak Tom. A ty Jess co chcesz?? -oznajmił Nath. Znalazł się pan wszystko wiedzący.
- Seva, skąd on wiedział co chcemy? -zapytał "szeptem" Jay.
- Nie wiem. -odpowiedział mu mulat.Nathan się tylko zaśmiał. Zresztą, jak każdy z nas.
- Ja dziękuje. Nic nie chcę. -powiedziała Jess.
- Usiądźcie, za chwile wszystko będzie gotowe. -powiedziałam i poszłam wszystko przygotowywać.
Pół godziny później
Siedzieliśmy wszyscy przy stoliku w kawiarni. Oprócz mnie i Jess wszyscy zajęci byli swoimi zamówieniami. Nathali poszła już do domu, a właściwie do mieszkania nad kawiarnią. Na początku myślałam, że się nie polubimy. Na szczęście szybko znalazłyśmy wspólny język. Odkąd TW przyszło Blanca siedziała w kuchni i pomagała Fionie z jakimś ciastem.
- Bardzo dobre to ciasto. -powiedział Tom, który zajadał się szarlotką. Nie wiem jakim cudem, ale bitą śmietanę miał na czole.
- Yhym, jest świetne. -poparł go Max. Usta pełne miał galaretki, ale i tak zdołał wepchać tam kawałek ciasta od Parkera.
- Ej! To moje ciasto! Trzeba było sobie zamówić!
- Ciszej. Proszę was, ciszej. -powiedziała Jess. Max tylko pocałował ją w policzek. Rzecz jasne, że zrobił to jak już zjadł wszystko co miał w tej swojej gębie.
- Aaaa! -ktoś krzyknął, okazało się, ze to Blanca. Podbiegła do nas i zaczęła nawijać. Zdołałam tylko wyłapać pojedyncze słowa.
- Blanca! Uspokój się! Powoli. -powiedziałam, ona tylko popatrzyła na mnie i znów zaczęła nawijać. Teraz jednak powoli.
- Jejciu, kocham was. Słucham waszych piosenek na okrągło. Mogę sobie zrobić z wami zdjęcie? -popatrzyła na nich błagalnym wzrokiem.
- Pewnie! -krzyknęli chórem.
- To ja zaraz wracam! Idę po aparat! Agnes chodź mi pomóc! -nie zdążyłam nic powiedzieć, bo ona już biegła trzymając mnie za rękę.
- Czemu mi nie powiedziałaś, że ich znasz?! -zaczęła na mnie krzyczeć kiedy byłyśmy już w pomieszczeniu dla pracowników. Nie była zła, raczej szczęśliwa.
- Bo nie pytałaś. To gdzie masz ten aparat?
- Tu. -powiedziała i wyciągnęła telefon z kieszeni. Czyli szłyśmy tu po telefon, który miała w kieszeni?! Nie wytrzymam z nią. Założę się, że po tygodniu będę mieszkać w psychiatryku.
- Dobra, chodź. -teraz to ja ciągnęłam ją. Przynajmniej jakiś czas, bo ona już po chwili biegła do chłopaków. Kiedy weszłam na sale, zobaczyłam, ze na schodach na górę siedziała Nathali.
- A ty co tak siedzisz? -zapytałam.
- Przyszłam zobaczyć przedstawienie. Nie codziennie mam taką możliwość i jeszcze bilety za darmo. -uśmiechnęła się. Rozumiem o co jej chodziło. Blanca skakała przy chłopakach jak jakaś wiewiórka. Nie wiem, czy na te zdjęcia starczy jej pamięci w telefonie.
- Ona tak często?
- Chodzi Ci o to, że się cały czas uśmiecha i jest pełna energii? Nie. Od nie dawna, a właściwie od śmierci jej rodziców. Jakiś psychol wszedł do ich sklepu i po prosty strzelił. Dziewczyna się załamała. Chodziła przez miesiąc smutna, przygnębiona. Teraz wszystko maskuje śmiechem. -powiedziała. To smutne. -Dobra, idę zapalić. Do jutra.
- Pa. -Nathali jest nałogową palaczką. Mimo, że znam ją parę godzin już zdążyłam poznać historie jej życia. Ona moją też. Dowiedziałam się, że N jest kuzynką Jaspera. Dlatego ma mieszkanie nad kawiarnia. Ona zajmuje piętro, a Jasper poddasze. Dziewczyna zawdzięcza życie gwałcicielowi. Pewnego dnia, kiedy jej matka wracała z imprezy jakiś koleś się na nią zaczaił i 9 miesięcy potem urodziła się mała Nathali. Niestety, jej mama była młodą dziewczyna i nie przeżyła porodu. Zaopiekowała się nią ciotka, mama Jaspera. W liceum wpadła w złe towarzystwo. Zaczęła palić, imprezować, pić. Skończyła dopiero, gdy usłyszała, że jej ciotka nie żyje. Pomogła pozbierać się Jasperowi i sama też się ogarnęła.
Stałam jeszcze chwile i przyglądałam się chłopakom. Teraz Blanca i zespół siedzieli przy stole i o czymś żywo rozmawiali. Gdy Nath mnie zobaczył wstał i podszedł do mnie.
- Co tak sama stoisz?
- Myślę. -odparłam. Po chwili dodając.-Pomyślałbyś, że taka dziewczyna jak ona -głową wskazałam na Blance- straciła rodziców przez jakiegoś wariata? Jest taka wesoła. Zupełnie jak dziecko. - powiedziałam.
- Nigdy. -powiedział to patrząc mi prosto w oczy. A on ma piękne oczy, więc nie odwracałam wzroku... CZY WSZYSCY MĘŻCZYŹNI, KTÓRYCH SPOTYKAM MUSZĄ BYĆ TACY PRZYSTOJNI?! Awww... Jasper, Nathan, Luka, Alex. A mówią, że tacy tylko w filmach! No to chyba znaczy, że ja gram przynajmniej w dwóch.
- Jest już 17. Nie powinniśmy się zbierać? -zapytał, a ja dopiero teraz zdałam sobie sprawę, ze stoję i gapie się w jego oczy.
- Yhym.-tylko tyle dałam rade powiedzieć. Poszłam na zaplecze po rzeczy, a gdy już wróciłam wszyscy stali koło drzwi ubrani. Po chwili już jechałam z Jess do domu.
----------------------------------------------------------------------------------------
A więc tak, na razie rozdziały będą nudne, bo mam pomysł, ale to musi poczekać...
xD
Ale nie jestem pewna, czy kiedyś przestane robić nudne rozdziały. ,_,
Chciałabym was jeszcze raz serdecznie zaprosić na
http://sweet-dreams-twstory.blogspot.com/
Nie ma na razie obserwatorów, a jest już 3 rozdział.
Historia też według mnie jest bardzo interesująca. :C
Byłabym bardzo wdzięczna za chodziarzy jeden komentarz.
Albo głos w ankiecie.:C
I dziękuje za każdy komentarz na tym blogu. ♥
Pozdrawiam.
- Dobrze! Przynajmniej przez te dwa tygodnie będę mieć pewność, ze się nie wykręcisz sesjami! -powiedział Max, gdy wszyscy już byli w kuchni. Jego dziewczyna tylko przewróciła oczami.
- No wiem. Chodź, tędy. -wskazała ręką na drzwi. Gdy przekroczyłam próg szczęka mi opadła.Znajdowałam się w salonie. Pokój miał kształt prostokąta. Na ścianie równoległej do drzwi znajdowało się okno. Po lewej było duże lustro oparte o ścianę. Na środku pokoju, na dywanie który wyglądał jak skóra jakiegoś zwierzęcia stał mały, czarny stolik. Nad nim wisiała lampa, po prawej stronie stała czarna, rozkładana kanapa, zaś po lewej dwa białe krzesła. Zaraz koło drzwi, po prawej stała biały stół i białe krzesła.
